De 'Ik vertrekkers'.

11 april 2020

‘Ik vertrek’. Eén van mijn favoriete programma’s waarin mensen met veel enthousiasme naar een ander land gaan emigreren. Deze mensen gaan een ongekend avontuur tegemoet. Ongekend, ook in de zin dat zij vaak niet weten waar ze aan beginnen en dat er nog ongelooflijk veel mis gaat. Deze leuke en bewonderingswaardige ‘Ik vertrekkers’ gaan toch wel opvallend vaak zonder goede voorbereiding het nieuwe avontuur tegemoet. De omgeving is alleen bekend vanwege een vakantie die ze in de omgeving gevierd hebben. Het aangekochte gebouw is één keer bezichtigd. Zij spreken de taal van het land meestal gebrekkig. Wat zeer onhandig blijkt te zijn als je klusspullen in een bouwzaak moet halen of wanneer de burgermeester op bezoek komt. En als klapper op de vuurpijl komen zij tijdens het verbouwen vele gebreken en problemen tegen in de woning en blijkt het budget niet toereikend te zijn voor alle klussen die uitgevoerd moeten worden.. Ik kan mij geen ‘Ik Vertrek’ bedenken zonder één van de bovenstaande obstakels.

Ons avontuur begint toch wel veel te lijken op een aflevering van ‘Ik vertrek’. Nu het wat bekender word dat wij gaan verhuizen, krijgen wij steeds vaker de logische vraag: “Waar in Overijssel willen jullie wonen?’. Overijssel is groot, met veel leuke dorpen dus keuze genoeg. Een antwoord op deze vraag hebben wij nog niet. Omdat de keuze reuze is, hebben wij nog niet kunnen kiezen. Ook vinden wij het lastig om in te schatten welk dorpje er bij ons past. Nu kennen wij Overijssel redelijk goed. Mijn moeders roots liggen daar en van jongs af aan kwam ik al in Enter om bij mijn opa en oma op de boerderij te logeren. Maar ergens vaak komen is toch anders dan daar daadwerkelijk te gaan wonen.

Inmiddels hebben wij besloten het af te laten hangen van het huis. Het huis gaat bepalen in welk dorp wij uiteindelijk komen te wonen. Wij willen niet wachten op het perfecte huis op het perfecte plekje. Gezien de oververhitte huizenmarkt kan dat nogal eens lastig worden en lang gaan duren voordat wij het 'perfecte' huis gevonden hebben. En de kans dat wij het huis maar één keer kunnen bezichtigen omdat het anders voor onze neus weggekaapt wordt is ook aanwezig.

In onze prijscategorie kan het zomaar zo zijn dat wij uitkomen op het kopen van een klushuis. Op zich geen probleem, tenminste wanneer je beiden twee rechter handen hebt. Helaas hebben wij bij het uitdelen van de rechterklushandjes niet vooraan in de rij gestaan en moeten wij het doen met twee linkerhanden. En een klushuis vertoont toch wel vaak gebreken. Zal ons budget wel toereikend zijn?

En dan hebben wij nog de taal (oftewel het dialect). Nu scheelt het voor mij dat mijn moeder ons (mijn broer en ik) altijd aansprak in het Twents, dus het een beetje verstaan gaat mij wel lukken. Ivo daarin tegen.... Het echte platte Twents zal voor ons viertjes toch wel wat lastiger worden. Zal het straks zo zijn dat onze kinderen wel de tongval onder de knie krijgen en voor ons als tolk moeten gaan fungeren tijdens een gesprek met de juf? Gelukkig spreken ze ook daar in de bouwmarkt gewoon ABN en zal voorlopig de burgemeester nog niet bij ons op bezoek komen.

Al met al denk ik dat het wel zal lukken. Aan het einde van elke ‘Ik vertrek’ aflevering lijkt het toch ook altijd goed te komen. Deze mensen stralen van geluk en voldoening na het waarmaken van hun droom. Uiteindelijk weten zij zich verstaanbaar te maken tegenover de burgemeester en weten ze altijd nog ergens budget vandaan te halen om het huis op te knappen. Ondanks alle tegenslagen gaan zij door en maken zij er samen wat moois van. Ik hoop dat wij toch een beetje op deze ‘ik vertrekkers’ gaan lijken.