Verrek?! Ik vertrek

Verrek?! Ik vertrek

10 maart 2020

Het is een doodnormale woensdag. Zo’n woensdag zoals elke andere woensdag. Niet speciaal op zich. Toch slaan opeens de zenuwen toe. Het vertrek komt nu wel erg dichtbij. Precies zoals wij graag willen, maar toch…. De realisatie dat ik/wij afscheid moeten nemen van ons geliefde huisje, waar wij nog maar kort maar met zoveel plezier wonen. Het fijne bruisende dorp naast de vaart en bij het land. Waar je de rust kan op zoeken, maar ook de drukte. En afscheid nemen van onze familie. Kort geleden hebben wij besloten dit alles achter ons te laten en in het Oosten des lands een nieuwe start te gaan maken. De reden daarvoor zal ik uitgebreid aan jullie beschrijven, maar het komt er op neer dat wij ons realiseerden door een aantal gebeurtenissen wat wij echt met ons leven willen. En dat het niet meer deze ratrace is waar wij zonder het te beseffen al jaren in zitten. Wij willen iets nieuws, iets wat ons de vrijheid zal geven om onze creatieve geest wat meer de ruimte te kunnen geven, te kunnen ademen zonder spanning op de borst te voelen omdat er nog zoveel werk gedaan moet worden en dat het door mijn volle hoofd het niet lukt om te genieten van de kleine dingen. Wij denken dat wij dat ‘iets’ kunnen vinden in Overijssel.

Ik ben Annemarie en ik begin vandaag de dag met dit blog. Ik wil mijn weg naar een ander leven, een leven van het stappen uit de dagelijkse sleur/ ratrace of hoe je het ook wilt noemen, met jullie delen en laten zien dat door gewoon te doen voor iedereen haalbaar is. Zelfs wanneer je een gezin hebt, beiden een goede vaste baan, een leuk huis en familie en vrienden. Ik wil wel aangeven dat ik er niet vanuit ga dat deze stap zonder slag of stoot zal gaan. Maar elke slag en stoot is een leermoment en vanuit daar moet je door naar de volgende.

Zoals ik al even door liet schemeren sta ik niet alleen in deze stap. Ik heb mijn lieve man Ivo aan mijn zij waar ik al bijna 17 jaar mee samen ben. Wij hebben twee (inmiddels) dames in huis. Ons oudste dametje Sterre, is dertien jaar, vind zichzelf al héérlijk volwassen en ons jongste dametje Evi, is acht jaar. Ook zij moeten geloven aan de grillen van hun ouders. Wat ons niet in dank afgenomen wordt. Oh ja, laat ik ons waardevolle vriendje niet vergeten: onze hond Phillie.

Ivo is in de afgelopen maanden druk bezig geweest met het vinden van een baan in de buurt van de streek waar wij onze intrek willen nemen. Gisteren heeft hij twee aanbiedingen van verschillende bedrijven binnen gekregen. Hij kan dus nog kiezen ook! Zodra er een contract ondertekend is gaat het toch echt gebeuren.

 Verrek…..ik vertrek!